ΟΥΟΥΟΥ!!! Φτάσαμε στον πάτο!!!

Αγαπημένοι,

Επιτέλους φτάσαμε στον πάτο του βαρελιού, στο αδιέξοδο που μας οδήγησαν οι πολιτικές που εφαρμόστηκαν στη χώρα από το '74 κι έπειτα. Κι η ευθύνη τώρα πέφτει πάνω στον Αλέξη για να μας φέρει και πάλι πάνω στην επιφάνεια.

Μπορεί; Φαίνεται η συζήτηση να έχει περιοριστεί σε δύο επιλογές: ή να μας οδηγήσει σε αυτό που πολλοί ονομάζουν 'απόλυτη καταστροφή', δηλαδή τη ρήξη με την Ευρώπη και τη χρεοκοπία, ή να λάβει μέτρα, τα οποία όμως, όσο μπορώ να κατανοήσω, κάθε άλλο παρά θα μας βγάλουν από τον αέναο φαύλο κύκλο στον οποίο έχουμε περιέλθει.

Κάποιοι θεωρούν πως η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα αρκεί για να επανακινηθεί η οικονομία.

Άλλοι είναι έτοιμοι να δεχτούν μία οποιαδήποτε συμφωνία 'για να σωθεί' η χώρα, ενώ η όποια επιχειρηματολογία βασίζεται αποκλειστικά και μόνο στα νούμερα. Κι η αλήθεια είναι πως κάποιοι δείκτες είχαν παρουσιάσει έστω μια ελάχιστη βελτίωση τα δύο τελευταία χρόνια. Όμως κατά πόσο αυτή η ισχνή βελτίωση αντικατοπτρίζει μια βιώσιμη πορεία της οικονομίας; Η απάντηση είναι μία: καθόλου.

Το πρόβλημα της Ελλάδας ξεπερνά κατά πολύ την παρούσα κρίση καθώς αφορά την ίδια τη δομή και τη λειτουργία του κράτους, αφού αν αυτή δεν αλλάξει τότε κινδυνεύουμε στο μέλλον να έχουμε και πάλι τα ίδια προβλήματα.

Πάμε τώρα λίγο να ξεκαθαρίσουμε κάτι πολύ βασικό, την έννοια κράτος. Όταν λέμε κράτος δεν εννοούμε τη σημαία και όσα αυτή μπορεί να εκπροσωπεύει για τον καθένα, εθνική υπερηφάνεια, ιστορία κλπ, οπότε τίποτα απ' όλα αυτά δεν κινδυενεύει. Όταν λέμε κράτος εννοούμε καθαρά και αποκλειστικά τη διοίκηση της κοινωνίας, οπότε οι όποιοι συναισθηματισμοί είναι άνευ ουσίας.

Ο τρόπος, λοιπόν, που διοικείται αυτή η χώρα έχει ανάγκη από δομικές αλλαγές, οι οποίες θα δώσουν τέλος στην αντιμετώπιση του πολίτη ως διανοητικά ανάπηρου, θα του δώσουν την ευκαιρία της ανάληψης πρωτοβουλιών και την αξιοπρέπεια της ευθύνης των δικών του επιλογών, ενώ παράλληλα θα στοχεύουν στην πάταξη της διαφθοράς. Ας μη γελιόμαστε. Τη διαφθορά τη γεννά και τη συντηρεί το ίδιο το κράτος. Με άλλα λόγια, η χώρα χρειάζεται να απελευθερωθεί από τα δεσμά του κρατισμού.

Πρωτίστως, λοιπόν, θα πρέπει να περιοριστεί η πολυνομία που χαρακτηρίζει το ελληνικό κράτος. Η πληθώρα των νόμων και των διευκρινιστικών διατάξεων που υποτίθεται ότι θεσπίστηκαν για να διασφαλίσουν την ομαλή λειτουργία του κράτους και την ομαλή συμβίωση των πολιτών, εν τέλει, όχι απλώς κάνει τη ζωή μας δυσκολότερη, αλλά δημιουργεί ανισότητες υπέρ των λίγων, γεννά συνθήκες μέσα στις οποίες αναπτύσσεται η διαφθορά κι επιβραδύνει την απονομή δικαιοσύνης, αφού συχνά οι ίδιοι οι νόμοι του κράτους είναι αντικρουόμενοι μεταξύ τους, γεγονός το οποίο δημιουργεί κενά. Επιπροσθέτως, το πολύπλοκο και δαιδαλώδες νομικό πλαίσιο συχνά λειτουργεί ασφυκτικά σπρώχνοντας τους πολίτες στην παρανομία.

Απαρχαιωμένο και δυσλειτουργικό δημόσιο. Μιλάμε συνεχώς για τον υπέρογκο αριθμό δημοσίων υπαλλήλων, δαιμονοποιώντας παράλληλα όποιον κάθεται πίσω από το γκισέ. Ναί, το πιο πιθανό είναι η θέση να του δόθηκε ψηφοθηρικά, έτσι καταλάβαινε το κράτος ότι πρέπει να γίνεται, έτσι επέβαλε. Κι όσο σπάταλο μπορεί να είναι να πληρώνεις άνθρωπο στο Πρωτόκολλο, ο χαμένος χρόνος κατά τον οποίο ο πολίτης καλείται να κάνει τον κλητήρα του ίδιου του κράτους μεταξύ των υπηρεσιών του, αλλά και το κόστος της χαρτούρας που προκύπτει ακριβώς λόγω της πληθώρας των νόμων που αναφέραμε, έχει πολλαπλάσιο κόστος για ολόκληρη την κοινωνία. 

Φυσικά η μείωση του δημοσίου τομέα δεν θα μπορεί να λειτουργήσει προς τον συμφέρον της οικονομίας αν παράλληλα δεν γίνουν και κινήσεις ενίσχυσης της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Για να γίνουν όμως επενδύσεις, για να μπορέσει μία επιχείρηση να παράγει πλούτο και να αναπτυχθεί δημιουργώντας νέες θέσεις εργασίας και να προσφέρει καλύτερες υπηρεσίες και προϊόντα, θα πρέπει να υπάρχει ευελιξία, την οποία μέχρι τώρα οι κυβερνήσεις περιορίζουν σχεδόν αποκλειστικά στη σχέση εργοδότη-εργαζομένου. Η απλοποιήση των συναλλαγών μεταξύ επιχειρήσεων και κράτους, η δυνατότητα να επιλέγει ο ίδιος ο επιχειρηματίας πώς θα λειτουργήσει την επιχείρησή του, ποιές ημέρες και ποιές ώρες κι ένα σωρό άλλα εμπίπτουν σε αυτή την κατηγορία. Η ιδιωτική επιχείρηση, μπορεί να αποδίδει φόρους στο κράτος, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι είναι υπάλληλος αυτού. Και ως εκ τούτου δεν μπορεί το κράτος να περιορίζει και να παρεμβαίνει στον τρόπο λειτουργίας της στον βαθμό που το κάνει σήμερα. Αντιθέτως, αυτός πρέπει να ορίζεται από τη ζήτηση και τις ανάγκες του καταναλωτικού κοινού, όλων δηλαδή εμάς, των πολιτών. 

Σημαίνει αυτό πλήρη ασυδωσία; Σαφώς και όχι. Όσο αντιφατικό κι αν ακούγεται σε ορισμένους, μία ελεύθερη οικονομία έχει και αυτή τους δικούς της κανόνες που διασφαλίζουν την υγιή λειτουργία της. Αντίθετα με τον προστατευτισμό που υπάρχει σήμερα, μόνο μία ελεύθερη οικονομία μπορεί να δημιουργήσει ίσες ευκαιρίες για όλους.

Εξίσου αναγκαία είναι και η μεταρρύθμιση του φορολογικού συστήματος. Ένα απλοποιημένο, σταθερό, δίκαιο και ανταποδοτικό φορολογικό σύστημα είναι απαραίτητη προϋπόθεση για μία υγιή και ανθηρή οικονομία, ενώ η μείωση φόρων, συνέπεια της σμίκρυνσης του κράτους, θα δώσει ώθηση στην αγορά και τις επενδύσεις.

Ακόμη, δραστικές αλλαγές πρέπει να γίνουν και στο ασφαλιστικό. Ο ασφαλισμένος πρέπει να έχει την ελευθερία και τη δυνατότητα να μπορεί μόνος του να επιλέξει ανάμεσα στην ιδιωτική και τη δημόσια ασφάλιση και να επιβαρύνεται μόνο με το κόστος της δικής του προσωπικής επιλογής. Τα οφέλη που θα προκύψουν από αυτή την αλλαγή θα είναι πολλαπλά για τον ασφαλισμένο και για τον εργοδότη, αλλά και για το ίδιο το κράτος, ενώ θα συνέβαλε και στη μείωση της γραφειοκρατίας.

Παράλληλα όμως θα πρέπει να γίνουν αλλαγές και στην παιδεία, που αποτελεί τη βάση πάνω στην οποία αναπτύσσεται και λειτουργεί μία κοινωνία. Και στον τομέα αυτό, η ιδιωτική πρωτοβουλια και ο ανταγωνισμός που αυτή γεννά θα συμβάλει στη βελτίωση των υπηρεσιών των σχολείων και των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, την αναβάθμιση του προγράμματος σπουδών, αλλά και θα ενισχύσει περαιτέρω την έρευνα, που στόχο έχει τελικά τη βελτιστοποίηση της ποιότητας ζωής όλων μας.

Τέλος, και πιθανόν σημαντικότερο όλων, είναι η αλλαγή του εκλογικού νόμου με την καθιέρωση της απλής αναλογικής, αφού είναι απαράδεκτο σε μία ελεύθερη δημοκρατία να μην εκπροσωπείται στο κοινοβούλιο το σύνολο της κοινωνίας.

Όλα αυτά έχουν καταστεί ευνόητα πλέον για τους περισσότερους πολίτες. Αλλοίμονο αν μετά από περίπου πέντε χρόνια κρίσης δεν είχαμε καταφέρει να εντοπίσουμε τα πραγματικά και ουσιαστικά προβλήματα της κοινωνίας μας.

Ποιός όμως μπορεί να φέρει αυτές τις αλλαγές; Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει ούτε ένα κόμμα μέσα στη Βουλή που να μη στηρίζει τον κρατισμό και που, παρά τις όποιες καλές προθέσεις ίσως, να μην είναι δέσμιο αυτού. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που ο αντιπολιτευτικός λόγος εστιάζει κυρίως στην εύκολη μικροπολιτική συνθηματολογία. 

Και δυστυχώς τις αλλαγές αυτές δεν μπορεί να τις διαχειριστεί εξ ορισμού η αριστερά, αλλά ούτε και προσωπικότητες που πολλάκις στην πολιτική τους σταδιοδρομία, θολωμένοι από το αρρωστημένο εγώ τους, έλαβαν επικίνδυνες κι εγκληματικές αποφάσεις για την κοινωνία.

Με λίγα λόγια, γυρνάμε πίσω από όπου ξεκινήσαμε απλώς και μόνο για να διαπιστώσουμε ότι επί πέντε χρόνια πληρώναμε για να συντηρήσουμε κάτι που δεν άξιζε.